Mizmiz bir cocuk gibiyim bugunlerde. Sikayetci memnuniyetsiz ve mutsuz.
Yanibasimdaki herkese yuk olur varligim, oyle bir agir ki duygularim oyle bir dolup tasiyor ki yuregim...
Bir karmasa ortasindayim, en basinda dedim ben sevgim de mutlulugum da huznum de en derinden diye...
Kalabaligin icinde yalnizlik simdi daha bir tanidik.
Durup durup gozlerim dolar oldu...
İcimde oyle bir agirlik var ki nefes alamaz oldum.
Bocaliyorum, adimlarim birbirine dolaniyor ilerliyemiyorum...
Gecer mi hizla, son bulur mu bu karmasa? Biter mi agirligi zamanin azalir
Mi yuku omuzlarimin?...
Nasil ozledim nasil zor yolalmak anlatabilsem bir soyleyebilsem beynimde donup duran dusunceleri...
Alismak ve kayip gitmesi parmaklarinin arasindan...
Oyle zor ki...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Minik adamlarım
Yalnız...
Yükseliş*
Huzur
...
Balıkçı
"İstanbul"
"uzağa,daha uzağa..."
"Ufaklık"
"eski..."
"saklı..."
"Huzur"
"çocuk olmak"
"geride kalan..."
"mutluluk"
"bekleyiş"
"nostalji"
"Mızmız bir çocuk"
YanıtlaSilsana hak vermemek içten bile değil. Arkanda bıraktığın şeyler gerçekten değerliyse insan gerçekten mızmız laşıyor. Bende öyle oldum.. Çoğu insanda yaşar bunu.. Fakat zamanla geçmiyor desem yalan olur. Tabi ara arada bastırıyor:) Aslında olay senin oraları beğenmemen, alışamamn değil. Bunları sevdiklerinle geçirme isteği.
"özlemek, o yakıcı istek,
bilinen herşeyi ve önem sırasını değiştiriveriyor."
Bu hiç bir zaman dinmeyecek.. ama önündeki 40 seneyi :) mutlu, huzurlu geçirebilmen için attığın bu adımdan, bu sınavdan, başarıyla çıkabilmen, bunu kendine ispatlayabilmen, bu zor dönemde yanında olmaya çalışan sevdiklerini daha fazla üzmemen yüzünün gülmesini sağlıyor olmalı..
Ayrıca ayrıca asıl alışamadığın yanlızlıksa (ki bence öyle)"yanlızlık ömür boyu"