Karanlık...

Dayanılmaz olunca ağırlığı omuzlarındakinin biran olsun soluklanmak için uzanır ellerin boşluğa, peşi sıra gelen boşluk olsa da , umutla ... Tiyatro sahnesi yaşamak şimdilerde...Ardına sakladığı tüm karanlıkla yüze asılı kalmış sahte bir tebessüm nefes almalarda...Denemedi mi sanki anlatmayı defalarca , öylesine zor olmasa istemez mi yada; yüreğini yakan gözüne yaş kalbine sızı olan herşeyi bir defasında atıp kurtulmak içinden, gündüzüne karanlık uykusuna kabus olanı bir defasında haykırıp tutunmak ,dayanmak istemez mi sanki...Her karanlık çöküşünde şehre hüzünlerin de çöreklenmesi gibi her bir yana...Işıl ışıl bu koca şehir , her defasında can yakarcasına ışıl ışıl...Yürek kan dökerken sessizce için için alaycı bir kargaşa caddelerde...Gözyaşlarını misafir ederken geceye inat edercesine bir mutluluk senfonisi dışarda bir yerlerde...
Nasıl isyan etmez şimdi dudaklar...Nasıl beddua beddua üstüne yakarış yakarış üstüne gelmez ki küfredercesine bağırışlarda...
Sözcüklerle sarıp sarmalarken her bir duyguyu anlamlar yüklemek her bir harfe...Olur da biri anlar yüreğe dokunur diye...
Bu yol daha ne kadar karanlık böyle?...Daha kaç uyku bölünür kabuslarla...Tam da gecenin ortasında daha kaç kez açılır eller gökyüzüne...Öylesine bir ağırlık yüreğin üzerindeki ne damarda kan ne bedende can...Dört duvar arası işkence ,çekip gitmek arzusu tüm benliğini kaplarken an be an zamandan kopuşlar gitgide...Günler saatler anlamını yitirirken her geçen gün biraz daha , kurtuluşa dair ufacık bir umut zor da olsa karanlığa ışık veren...
Hani boğazın düğümlenir de konuşamazsın ya kimi zaman koca bir yumru şimdi aynı yerde...Olurda zoraki birşeyler dökülmezse dudaklarından boşluğa onların da yerini sessizlik alıyor çoğu zaman...
Zaman bekleyişlere teslim dahası...Bir gün aydınlanana kadar karanlığı hayatın her yolun sonu şimdilik karanlık...