İçimde, hayatımda bir inanç*

Bu kaçıncı kandırılışı çocuk sevinçlerin...
Kaç defa daha kendi kaderine terk edilecekler...
Yoruldu artık, görmüyor musun yoruldu artık. Sen kaçarken köşe bucak, hep başkalarına yetişmek için acele ederken durmaksızın yalnız bıraktıkların gitgide geride kalıyor, zamanın bile gerisinde.
Varlığına inandırılmıştık oysa biz, koşulsuz sorgulamadan sevmekti bu, inanmaktı orada bir yerde olduğuna.
Büyüklerden, kitaptan dinleyip öylece  kabullenmekti varlığını. Aslında cevap ararken mucizelere peşi sıra verilen cevaptın sen,  kim bilir belki de bu yüzden anlamsız değildi kabullenmek.
Kaç gece aradım seni, ne aradığımı bilmeden seni aradım.
Kaç gecedir ben seni sordum hep bir kere de mi duymadın sesimi? Hiç mi hissetmedin sana nasıl da ihtiyacım olduğunu?
Yine mi sınamaktı amacın sabrımı, gücümü, nereye kadar dayanabileceğimi? Daha kaç defa geçmem gerekti o yollardan, kaç kere söyle kaç kere kaybetmek zorundayım içimdeki mutluluğu?
Yetmedi mi sanki, delik deşik olsam da ayakta kalışımlar, yetmedi mi  her kaybolduğum karanlıktan çıkıp diğerine düşüşlerim?
Oysa hep yanımdaydın sen, biz ne zaman ayrıldık böyle bambaşka yollara hatırlamıyorum.
Her defasında sen varken yolun diğer ucunda şimdi hep yalnızım ben.
Gördüğüm herkese seni sorsam da ya tanımıyorlar seni, ya da anlatamıyorlar bir türlü gizlendiğin yeri...
Yorulduk biz, çok yorulduk artık.
Ya şimdi gel, değiştir her şeyi bir dokunuşunla ya da kal orada her neredeyse orada.
Ya şimdi sil tüm yorgunluğunu zamanın ya da git gelme hiç yeniden yanıbaşıma. Gelirsen alışırım çünkü, bilirsin tutunurum sana bırakmamacasına ve gidersen eğer, bırakırsan yine yeniden ayağa kalkamam bu defa. İyisi mi gideceksen hiç gelme bir daha.
Alıştım nasılsa, bundan sonra hep yokuş olsa da yollar yürürüm ben öyle ya da böyle...